سینمای وسترن

کتاب « سینمای وسترن» (2000 تا 2016) نوشته احسان خوش بخت توسط نشر روزنه کار منتشر شده است.
"در یک وسترن پوشیدن لباس نامناسب توسط یک بازیگر به سرعت نظر ناآشناترین تماشاگران را جلب می‌کند و یک نافرمانی از کلیشه‌ها، عامی‌ترین بینندگان را متوجه تخطی می‌کند و با این پرسش مواجه‌شان می‌کند که آیا فیلم چه دلیل قانع‌کننده‌ای برای سر باز زدن از آنها داشته. به این خاطر است که وسترن همواره تعاملی زنده بین بیننده و اثر سینمایی برقرار می‌کند. نوعی صراحت در انتقال مفاهیم در ژانر وسترن وجود دارد که ژانرهای دیگر از آن بی‌بهره‌اند. شاید این ویژگی منحصربفرد به خاطر حضور اسلحه در ژانر باشد، ژانری سینمایی که بیش از هرچیز با مفهوم مرگ و زندگی پیوند خورده و بین این دو نقطە غایی دست به تشریح مجموعه‌ای از چالش‌ها و پرسش‌های اگزیستانسیالیستی برای حیات بشر می‌زند. با آن که پرسش‌های وسترن ممکن است آمریکایی قلمداد شوند، اما در قرن بیستم و بیست و یکم این پرسش‌ها کمابیش توسط هر انسانی در هر نقطه‌ای از جهان طرح شده است:آزادی، جنگ، تضاد موجود در جامعه چندفرهنگی، رجحان عملگرایی فعال بر ملاحظات مذهبی.
در اولین وسترن تاریخ سینما، سرقت بزرگ قطار (ادوین اس پورتر، ۱۹۰۳)، سردسۀ سارقان قطار، جوستوس دی بارنز به سوی دوربین/تماشاگر شلیک می‌کند، گلوله‌ای که در ذهن بیننده کدهای اصلی ژانر را حک می‌کند: خشونت، بیواسطگی، تقسیم روایت بین لانگ‌شات‌های دور (که یک قطار را در خودشان جای میدهند) و کلوزآپ‌های نزدیک (که در آن تعداد خط‌های صورت بازیگر را میتوان شمرد)، کشمکش حرکت و ایستایی به عنوان عناصر معرف دو ایدئولوژی (سوار یا نشسته بر صندلی، قطار در حرکت در تقابل با دفتر کار سوزنبان)، تعلیق و تنش درون قاب (هفت تیرکشی کمین کرده)، تقابل مکانیک (قطار) و نیروهای طبیعی (زور بازو، اسب‌ها، رودخانه)، گروه/ جامعۀ منفعل در چنگ گروه پویای ضدقانون، چشم‌اندازهای طبیعی متغیر، رقص به عنوان نقطه اتکای اجتماع درخطر اولیه، نجات و رستگاری در آخرین لحظه.