سینمای ایران به روایت فلسفۀ سیاسی

«سینمای ایران به روایت فلسفه سیاسی» کتابی نوشته محمدسجاد نجفی است. این اثر در دسته ادبیات تاریخی-پژوهشی با موضوع سینما قرار می‌گیرد. نویسنده در این کتاب به جستجویی از عنصر فلسفه سیاسی در نخستین آثار سینمای ایران تا کنون پرداخته است.
«سینمای ایران به روایت فلسفه سیاسی» شامل سه فصل می‌شود که عبارتند از: مقدمه، مساله فلسفه سیاسی و ردگیری عناصر فلسفه سیاسی در سینمای ایران.
نویسنده در بخش مقدمه به تاریخچه‌ای از سینما و نمود سیاست در آن پرداخته است. او فصل دوم این کتاب را با پرسشی تحت این عنوان آغاز می‌کند که؛ فلسفه سیاسی چیست؟ سپس در ادامه عناصر اصلی فلسفه سیاسی، آزادی و برقراری آرمانشهر به عنوان غایت فلسفه سیاسی را مورد بررسی قرار می‌دهد. سجادی سپس با نگاهی به تاریخ صد ساله حضور سینما در ایران به ظهور فلسفه سیاسی در سینمای کشور می‌پردازد. او فلسفه سیاسی در سینمای ایران را به چند دوره تقسیم‌بندی کرده که شامل هفت دوره می‌شود و عبارتند از: دوره قاجار، دوره پهلوی اول، دوره پهلوی دوم، دوره انقلاب اسلامی، دوره جنگ هشت ساله، شرایط سیاسی و اجتماعی دوران اوج اصلاحات در ایران و تاثیر آن بر سینما و در نهایت عناصر فلسفه سیاسی در دوران پس از اصلاحات.
این کتاب در فصل سوم فیلم‌های مهم دوره‌های مختلف را مورد بررسی قرار داده و عناصر فلسفه سیاسی در آن‌ها را تحلیل می‌کند. در این فصل ابتدا فیلم‌هایی که در سینمای ایدئالیسم تولید شده‌اند بررسی می‌شوند و در ادامه نمونه‌های از فیلم‌های سینمایی با برتری هنر ناسیونالیسم آورده شده و مورد تحلیل قرار گرفته‌اند. پرداختن به سینمای دوران گذار نیز از دیگر بخش‌های این فصل است. این کتاب در نهایت با توضیح عنوان «اعوجاج سیاسی و هنر پست مدرن» در فاصله سال‌های 1384 تا 1399 به پایان می‌رسد.