سینمای نوشتاری ایران (1297 تا 1399)

کتاب «مطبوعات سینمایی ایران (۱۳۹۵-۱۳۰۹) همان طور که در پیش گفتار آمده تمام مطبوعات سینمایی از سال ۱۳۰۹ تا ۱۳۹۵ را شامل می شود. شما با چه هدفی دست به انجام چنین کاری زدید؟
برای شروع هر کاری طبعا هدفی در نظر گرفته می شود. شکسپیر می گوید: «عشق تلاشی برای رسیدن است وقتی رسیدی عشقی نمی ماند!». حالا کتاب با زحمت چهارساله منتشر شد. اگر هدفی بود که بود تمام شد. حالا باید بکوشم در چاپ بعدی نواقص آن را برطرف کنم و شکیل تر و بی نقص تر ارائه شود.
همان طور که در پشت جلد (به صورت فشرده) و در مقدمه نیمه مفصل نوشتم، همیشه اعتقاد داشتم که سینمای نوشتاری به سینمای دیداری کمک می کند تا مفاهیم فیلم ابعاد جدیدی را از مفاهیم بدهد.
از سال های دبیرستان همراه با دیدن فیلم خارجی و دوبله در هفتکل، مجلات سینمایی را می خریدم. بعد سعی کردم مجلات غیرسینمایی را که به طور جدی به سینما می پردازند بخرم، از جمله، سپیدوسیاه، فردوسی، نگین و… مجلات دیگر که به سینما می پرداختند، اما اخبار و حاشیه ها را می نوشتند و نقد و مقاله سینمایی نداشتند. سعی در نگاه داری مجلات سینمایی داشتم و یادداشت های فراوانی از نشریات تعطیل شده سنوات قبل تهیه می کردم و تک وتوک چند شماره ای به دستم می رسید. فیش برداری را از ۱۳۴۵ وقتی کلاس یازده رشته طبیعی بودم، آغاز کردم. هر سال در پایان سال درباره نشریات سینمایی منتشر شده، نت برداری می کردم و وقتی نشریه ای تعطیل می شد.