میزانسن

کتاب میزانسن این مفهوم اساسی را در تفکر درباره فیلم بررسی و روشن می کند. جان گیبز در کشف تاریخ میزانسن در نقد فیلم، و از طریق کاوش دقیق صحنه‌هایی از فیلم‌هایی به‌عنوان تقلید از زندگی و ستاره تنها، اهمیت درک حساس از سبک فیلم را مطرح می‌کند. مقدمه ای بر مهارت های خواندن از نزدیک. بنابراین، این کتاب از ساخت فیلم و همچنین نقد فیلم که به امکانات خلاقانه سبک بصری زنده است، تجلیل می کند.

در بخشی از کتاب آمده است:

" یاد دارم که در دوره‎ی کارشناسی مشغول مطالعه‎ی نمایی از «بدنام» (آلفرد هیچکاک، 1946) بودم که نمونه‌ی اعلای قدرت بیان در نورپردازی است: برداشت بلند آغاز سکانس دو‎م. آلیشا هوبرمن (اینگرید برگمن) که پدرش تازگی به خیانت علیه ایالات متحده محکوم شده، در حال برگزاری شب‎نشینی است. وقتی او و مهمانان مست‎ می‌رقصند یا با هم حرف می‌زنند نوری یکنواخت و معمولی بر همه می‎تابد. با وجود این، کمی بعد توجه آلیشا به مهمان ساکتی در پیش‎زمینه‎ی تصویر جلب می‎شود. این مرد پشت‌به‌دوربین در لبه‎ی نوری نشسته که بقیه را روشن کرده است. هنگامی که آلیشا او را مهمان ناخوانده می‌خواند یا وقتی تحسینش می‎کند، ساکت می‎ماند. چیز زیادی از او نمی‎دانیم اما می‎شود تشخیص داد که این شمایل ضدنور متعلق به شخصیت اصلی مرد، یعنی کری گرانت، است. سازمان‌دهی نور، بازیگران و دوربین به مجموعه‎ای از خوانش‎های ضمنی راه می‎دهد. تصویر تیره و ضدنور کری گرانت طوری به‌نظر می‎رسد که انگار در سینما هستیم و او روی صندلی جلویی ما نشسته است. ما همراه با گرانت به نظاره می‎نشینیم، پشت او هستیم و چشم‎انداز مشترکی داریم. همچون گرانت در مستی و بی‎پروایی برگمن دقیق شده‎ایم اما نمی‎توانیم در احوال گرانت مداقه کنیم."