ارسن ولز

در ماه ژوئیه سال ۱۹۴۶، زمانی که نمایش‌نامۀ همشهری‌کین در پاریس به روی صحنه آمد، آندره بازن نقاد جوانی بود. او در سن ۲۲ سالگی و پس از دو سال فعالیت حرفه‌ای در زمینه نقد نوشتن، این نمایشنامه را مورد بررسی قرار داد. همشهری‌کین، که در کنار آثاری چون "روز می‌دمد مارسل"، "قاعده بازی ژان رنوار" و "مسیو وردو چارلی چاپلین" به نمایش درآمد، بدون شک او را بیشتر از بقیه ذوق‌زده کرد.

مقالات بازن در مورد چارلی چاپلین و ارسن ولز او را به جایگاه رهبری در بین منتقدان جوانی انتصاب کردند. این منتقدان بعد از جنگ برای نشریاتی مانند "اکران فرانسز" و "لاروو دوسینما" نقد می‌نوشتند. نشریه "لاروو دوسینما" پس از ۲۰ شماره تعطیل شد، اما مدتی بعد به نام "کایه دوسینما" دوباره برگشت.

تحسین بازن از "بچه اعجوبه‌ای اهل کنوشا"، عنوانی که نشریات آن زمان به ولز داده بودند، هرگز تغییر نیافت. او اولین کتاب خود را در سال ۱۹۵۰ به ولز اختصاص داده بود. او در این مدت داشت کار فیلمبرداری فیلم "مکبث" را به پایان می‌رساند و در حال تدارک برای تولید فیلم "اتللو" بود. این کتاب کوچک، با پیشگفتاری فوق‌العاده از ژان کوکتو، به سرعت جاذب مخاطبین شد و به تدریج به کتاب‌خانه‌ها افزوده شد. بازن در سال ۱۹۵۸، چندی قبل از درگذشته، تحت تأثیر دیدن فیلم "ضربه شیطان" در حال ترجمه و بازنویسی اثر‌اش بود که توسط جاناتان روزنبام به صورت کتابی منتشر شد.

در روزهای کریسمس سال ۱۹۷۳، یکی از هدایا که مردم هالیوود به دیگران تقدیم می‌کردند، نسخه‌ای با قاب از یکی از حکایت‌های چارلی و اسنوپی شولتز بود که در روزنامه "لس انجلس تایمز" منتشر می‌شد. این رشته تصاویر به وضوح یک صحنه سینمایی و خنده‌دار را به تصویر می‌کشد که همشهری کین در دنیای فرهنگی دو

نسل بیشترین تأثیر را داشته بود. همان‌طور که سینمای صامت با تولد نژاد ملی گریفیث، همسران احمق اشتروهایم و سه حلقه‌ای‌های چاپلین ایجاد و برانگیخته شد، هر آن چه از سال ۱۹۴۰ به بعد در عالم سینما به نمایش درآمد، از تأثیر همشهری کین، ارسن ولز و قاعده بازی رنوار لذت برد.