سینما و مرگ (درباره نامیرایی و تصویر)

مرگ، پدیده‌ای است که از نظر همه انسان‌ها در تمامی ادوار همواره گریزناپذیر بوده، هست و خواهد بود. در طول تاریخ، این مفهوم به‌دلیل عظمت ذاتی خود و همچنین پیچیدگی‌های فراوانش، توجه متفکران بی‌شماری را به خود معطوف ساخته و باعث پیدایش سوالات فراوانی حول‌محور خود در ذهن آنان شده است. بخشی از سوالات در رابطه‌ با سیما و صورت مرگ است. برخی از این پرسش‌ها عبارت‌اند از: آیا مرگ تصویر دارد؟ به بیانی دیگر، آیا می‌توان نه‌فقط از تصویر مرده‌ها، بلکه از تصویر مرگ هم حرف زد؟ و آیا سینما که همچون شکارگاه تصاویر است، می‌تواند این تصویر مرگ را نیز به دام اندازد؟
کتاب «سینما و مرگ» به‌قلم میلاد روشنی‌پایان، نویسنده و پژوهشگر ایرانی، اثری جذاب و تأمل‌برانگیز است که با طرح این پرسش‌ها آغاز می‌شود و با بررسی فیلم‌هایی که دغدغه مرگ دارند، پیش می‌رود. اما کتاب در ادامه تلاش می‌کند تا از یک سو مرگ را نه‌فقط در روایت فیلم‌ها، بلکه در رابطه و نسبت با خود مدیوم سینما نیز بررسی کند و از سوی دیگر امکانات مقاومت و یا حتی عصیان در برابر مرگ، یعنی نسبت سینما و نامیرایی را نیز بکاود. ازاین‌رو هم‌زمان با استفاده از بحث‌های نظری در تاریخ صدساله نظریه فیلم، کنکاش در نظرورزی‌های فلسفی در باب مرگ و نامیرایی و همچنین جستجو در منابع ادبی نیز اجتناب‌ناپذیر می‌شود؛ بنابراین کتاب حاضر مطالعه‌ای میان‌رشته‌ای با محوریت مرگ است که از سوی نظریه فیلم، فلسفه و ادبیات تغذیه می‌شود. مرکز جاذبه‌ای که در سرتاسر این کتاب سرگردان و پنهان و سلطه‌جو مانده است‌ و خواهد ماند، مفهوم عظیم و بی‌پایان مرگ است. مطالعه این کتاب، هم به‌سبب محتوای غنی و ارزشمندی که دارد و هم به‌خاطر انسجام درونی و نثر روانش، بسیار سودمند بوده و می‌تواند تجربه به‌یادماندنی را برای تمام دوستداران و علاقه‌مندان سینما به ارمغان آورد.