واندا (یک فیلم یک جهان32)

واندا فیلمی است که این جسارت را دارد که بگوید کارکردهای اجتماعی و اخلاقی هنر لزوما نباید رستگاری بخش باشند - که رستگاری نوعی تسلی سطحی و ساختگی است که کم‌تر کسی در این دنیا از عهده اش بر می آید. این فیلم را زنی ساخت که به خوبی میدانست ارائه تعریف از او به خاطر و بر اساس شرایط جسمانی اش (و روابطش با مردان) چه معنایی دارد. و اندا دلخوشی های ناشی از مثبت نگری، بلند پروازی و حتی ناز و نعمت فردیت را برنمی تابد. این فیلم در سیاست امتناع فمینیستی ضد سرمایه داری اش آن چنان رادیکال است که هنوز میکوشیم پا به پایش پیش برویم. فیلم عینا نشان میدهد که امر شخصی به چه ترتیب سیاسی است و چرا بیش از پیش اهمیت دارد. واندا درباره امتناع زنی از نجات داده شدن یا نجات دادن خود است، زنی که فاقد استطاعت و قدرت تغییر دادن هر چیزی در زندگی اش است، زنی که در وضعیت مدام انسداد، بن‌بست و شکست زندگی میکند؛ واندا فیلمی درباره لحظه معاصر ماست.