فیلم نوآر و سینمای پارانویا

در جهان فیلم نوآر، سهم ما این است که بی‌وقفه در جستجوی قوت‌قلبی دروغین از یک ساختار اجتماعی جدید باشیم که هیچ‌گاه هم امیال ما را به‌عنوان تماشاگر برآورده نمی‌کند. ما گم‌گشته در برهوتی از تصاویر متناقضی هستیم که با سرعت هر چه بیشتر در حرکت‌اند و تدوینی تندتر و تندتر دارند، تا آنجا که پلان سینمایی، خودش هم از هم می‌پاشد و ما نهایتاً از هر هویتی که موقتاً تصور می‌کردیم به دست آورده‌ایم محروم می‌شویم. ما آن هنگام که بفهمیم دیگر وجود نداریم، به کجا خواهیم رفت؟ وقتی این توهم نهایتاً تحمل وزن سازهٔ خودش را هم نداشته باشد و به ورطهٔ وارونه‌نمایی گول‌زننده‌ای از پیوندهای استعاری‌اش فرو افتد،چه بایدکرد؟