زنان کوچک

زنان کوچک داستان چهار خواهر است که با هم کاملاً متفاوت‌اند. مِگی عاشق چیزهای زیباست. بِتی خجالتی و باملاحظه است. اِمی، کوچک‌ترین خواهر، می‌خواهد هرچه زودتر بزرگ شود. و جُو، دختر شلوغکار و شوخ‌طبع، معمولاً توی دردسر می‌افتد. چهار خواهر در خلال این داستانِ به‌یادماندنی یاد می‌گیرند چگونه زنانی کوچک باشند.

شاید اگر لوییزا می آلکوت امروز می‌خواست اثری برای ساخت در رسانه‌های تصویری بنویسد، آن‌چه می‌نوشت، دقیقاً همین باشد که در رمان زنان کوچک به رشته‌ تحریر درآمده است. داستانی که گویی از همان بادی امر بدین منظور نوشته شده، از بس تمام موقعیت‌های آن به صورت تصویری پیش می‌رود، به نوعی اصلاً همان اصل «نشان بده، نگو»ی فیلم‌نویسی است. کمتر جایی از رمان راوی دانای کل‌ آن برخلاف آثار بزرگ آن سده، وارد ذهنیت کاراکترهای خود می‌شود و به قولی از آن دریچه به شرح پیچیدگی‌های روانی یا افکار کاراکتر مورد نظرش می‌پردازد، و جالب این‌جاست حتی درونیات شخصیت‌های داستانی‌اش را از سوی رفتارها و تعاملات‌‌ و گفت‌وگوهای کارا با دیگر شخصیت‌های داستان عیان می‌سازد. از این‌رو ما با حجم کثیری از تصاویر روایی مواجهیم که برای روایت در رسانه تصویری قطار شده‌اند.